Het nieuwe jaar begon met tegenstrijdige gevoelens. Aan de ene kant is er het besef dat er mensen zijn die door ME zo ernstig lijden dat ze de hoop op een leefbaar, waardevol leven hebben opgegeven. Vorig jaar september was het Céline, eind december Joyce, en met oudjaar maakte Lauren bekend dat dit haar laatste oud-en-nieuw was en dat ze uitkeek naar euthanasie. Je kunt er vrede mee hebben. Hun leven blijft van betekenis voor hun naasten, hun lotgenoten en anderen. Hun levenseinde is zelfgekozen en voor hen een bevrijding. Maar het pijnlijke gevoel overheerst dat dit niet nodig had moeten zijn! Twintigers, dertigers en veertigers zouden nog een hele toekomst voor zich moeten hebben. Waarom zijn ME-patiënten door de medische wereld zo lang aan hun lot overgelaten?